Σχέση γονέα και παιδιού στον αθλητισμό

Στα 15 χρόνια ενασχόλησής μου με το μπάσκετ από διοικητικές θέσεις είχα τη χαρά να συναντήσω ταλαντούχους αθλητές και καλούς χαρακτήρες. Από αυτη την πορεία μου διαμόρφωσα την άποψη πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει ο γονέας για το πώς θα αναπτυχθεί και πως θα εξελιχθεί  ένα παιδί/αθλητής.

Υπάρχουν γονείς με ουδέτερη στάση, γονείς φανατισμένοι που πιστεύουν πως το παιδί τους αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και γονείς που απλά θέλουν το παιδί τους να αθληθεί, να κοινωνικοποιηθεί, ασχέτως της εξέλιξης που θα έχει και είναι πάντα δίπλα του με το σωστό τρόπο. Δυστυχώς οι περισσότεροι ανήκουν στην κατηγορία των φανατισμένων κάτι που προκαλεί πολλά προβλήματα, με κυρίαρχο την εξέλιξη του αθλητή αγωνιστικά, το μέλλον του αλλά και το χαρακτήρα του. Εάν πιστεύετε στην προοπτική καριέρας του παιδιού σας στον αθλητισμό τότε πρέπει να κοιτάξετε αντικειμενικά μέσα σας και να δείτε τον εαυτό σας να κάνει τα παρακάτω βήματα. Αν το καταφέρετε τότε τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα.

Κάποιοι από τους πιο έμπειρους και  πετυχημένους αθλητές που έχω γνωρίσει, εφόσον έγιναν γονείς, δεν πιέζουν το παιδί τους να διαπρέψει στον αθλητισμό, με συνέπεια αυτό να αντιμετωπίζει και να κατανοεί καλύτερα την αναπτυξιακή διαδικασία. Ο ανταγωνισμός, η αποφυγή  παγίδων και οι ικανότητες είναι μία μακροχρόνια και επίπονη διαδικασία για να φτάσεις στην κορυφή η οποία δεν μετριέται με μετάλλια και διακρίσεις.

Οι γονείς που δεν έχουν βιώσει ποτέ τον αθλητικό ανταγωνισμό, δεν έχουν ασχοληθεί με κάποιο άθλημα και δεν έχουν τις διανοητικές δεξιότητες που πρέπει να έχει ένας αθλητής, δεν μπορούν να δούνε σωστά μεσα από το παιδί τους και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Επίσης πολλές φορές πιστεύουν πως μέσω του παιδιού τους έχουν μια δεύτερη ευκαιρία στον αθλητισμό, μετά από μια δική τους αποτυχία στο χώρο αυτό. Ένα παιδί στην προεφηβεία έχει τρεις βασικές αρχές για κίνητρο. Να διασκεδάσει, να κοινωνικοποιηθεί και να ευχαριστήσει τους γονείς του.

Πολλά από αυτά τα παιδιά τα συνδυάζουν όλα. Το τρίτο όμως είναι αυτό που έχει αρνητικές συνέπειες, όπως το να μην έχουν διάρκεια, να μην αντέχουν στον υψηλό ανταγωνισμό η ακόμη και να εγκαταλείπουν το άθλημα μετά από χρόνια παρακολούθησης και προπονήσεων. Όλο αυτό γιατί θέλουν να ξεφύγουν από την νοοτροπία των γονιών τους οι οποίοι συχνά μετά την  προπόνηση, ακόμα και μετά τον αγώνα, κριτικάρουν το ίδιο τους το παιδί ή τα υπόλοιπα και αξιολογούν με τα δικά  τους κριτήρια την επίδοσή του. Θα μπορούσαν με όμορφο τρόπο να τα ρωτήσουν πως πέρασαν ή αν είναι χαρούμενα και ευχαριστημένα. Αυτό αρκεί.

Ένα μεγάλο θέμα είναι και ο τραυματισμός του αθλητή και η αντίδραση του γονέα πάνω σε αυτό. Ο γιατρός της ομάδας ή ο προσωπικός μας γιατρός είναι αυτός που θα πρέπει να ακούσουμε και μόνο αυτός. Πολλοί γονείς έχουν διαφορετική άποψη, πιέζοντας τα παιδιά τους να γυρίσουν νωρίτερα στο γήπεδο αγνοώντας ότι είναι επικίνδυνο για την υγεία του, μιας και ο στόχος της ανάδειξης προέχει για αυτούς.

Πρέπει να δείξουμε άμεσα αποτελέσματα ως ομάδα για να μπορέσουμε να εγγράψουμε και άλλα παιδιά στην ακαδημία, και να δείξουμε την δύναμη μας στους αντιπάλους μας, αλλά και στους γονείς, για να έρθουν στην δική μας ακαδημία. Όλο αυτό γίνεται χωρίς σωστό προγραμματισμό εκμάθησης, βάζοντας τα παιδιά να προπονούνται από μικρή ηλικία σε υψηλή ένταση, προκαλώντας τραυματισμούς που μπορεί να επιφέρουν μέχρι και μόνιμη βλάβη. Σε νεαρή ηλικία το σώμα είναι σχεδιασμένο να επαναλαμβάνει τι ίδιες κινήσεις.

Ο σωστός γονέας βοηθά στην ανάπτυξη του αθλητή συνολικά, πάντα με βάση την ηλικία και το γενικό πρόγραμμα του παιδιού, με την σωστή διατροφή, την σωστή ξεκούραση και την ψυχική του υποστήριξη.

Ένα παιδί δεν πρέπει να περιοριστεί σε ένα μόνο άθλημα μέχρι την εφηβεία του, έτσι υπάρχει ο χρόνος να μάθετε σε τι είναι πραγματικά καλό και τι πραγματικά απολαμβάνει.

Αυτό είναι καλό, αυτό είναι υγιές και δεν «καίει» τα παιδιά σε ένα μόνο άθλημα. Αλλά πάρα πολλοί γονείς βλέπουν μόνο ένα κομμάτι του ταλέντου των παιδιών τους σε κάποιο άθλημα και θέλουν αμέσως να το εξειδικεύσουν. Θα πρέπει να παροτρύνουμε τα παιδιά να δοκιμάσουν διαφορετικά αθλήματα και με την πάροδο του χρόνου από μόνα τους θα εστιάσουν εκεί που τους ευχαριστεί. Βέβαια όχι να βάλουμε το παιδί μας να ασχολείται παράλληλα με 3 ή 4 αθλήματα και μαζί με τις άλλες δραστηριότητες που έχει (φροντιστήρια, διάβασμα) να το κάνουμε να βλέπει τον αθλητισμό σαν υποχρέωση και όχι σαν μια ευκαιρία εκτόνωσης και κοινωνικοποίησης.

Τα παιδιά σε κάποιο σημείο θα αποφασίσουν μόνα τους σε ποιό άθλημα θέλουν να συνεχίσουν πιο εντατικά και θα πρέπει να γίνει αποδεκτό αυτό. Κανένας γονέας δεν θα μπορέσει να κάνει κάτι για να του αλλάξει γνώμη και αν το κάνει θα είναι λάθος και θα είναι χωρίς θέληση και επιθυμία δική του. Ναι μεν και οι γονείς αφιερώνουν χρόνο και χρήμα σε όλη αυτή την προσπάθεια του παιδιού, το πιο πιθανό είναι να μην οδηγήσουν πουθενά από άποψη πρωταθλητισμού, αλλά θα δώσουν ένα σημαντικό εφόδιο για την ζωή των παιδιών τους.

Οι αξίες που διδάσκονται και αποκτούνται στο γήπεδο θα είναι πολύ πιο πολύτιμες από οποιοδήποτε βραβείο. Αξίες όπως το φίλαθλο πνεύμα, η τιμή, η ακεραιότητα, η ικανότητα, η σκληρή δουλειά και η ομαδική λειτουργία.
Οι αποφάσεις που παίρνετε ως γονείς θα έχουν τεράστια επίδραση όχι μόνο στην αθλητική ανάπτυξη του παιδιού σας, αλλά και την υγεία του, την ευημερία και την ηθική του συγκρότηση. Επιλέξτε με σύνεση.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΛΑΜΠΑΝΗ

ΠΗΓΕΣ – ΜΑΤ ΜΠΡΑΣ/JIM TAYLOR Ph.D./FRANK L.SMOLL/SAME COLLINS