Δεν θέλει μόνο κόπο, θέλει και τρόπο…και οι Παίδες τον είχαν

Η Εθνική Παίδων δεν κατάφερε να πατήσει στο βάθρο, κάτι που ήθελε τόσο πολύ από την πρώτη μέρα. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, τερμάτισε στην τέταρτη θέση της τελικής κατάταξης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U16 στα Σκόπια. Η τέταρτη θέση, είναι μια μεγάλη διάκριση σε ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, με μια ίσως γλυκόπικρη γεύση, μιας και το μετάλλιο ήταν κοντά και δείξαμε ότι μπορούμε να το κατακτήσουμε, ενώ παρότι είχαμε και δυο τραυματισμούς, η ομάδα έδειξε δεμένη και αποφασισμένη.

Κανένας δεν υπολόγιζε από την αρχή αυτήν την πορεία, πόσο μάλλον μια κουβέντα για μετάλλιο και ότι θα φτάναμε τόσο ψηλά. Οι μονοί που το πίστευαν και μας το έδειχναν αγώνα με τον αγώνα, αλλά και με την γενικότερη παρουσία τους, ήταν οι ίδιοι οι παίχτες, ο προπονητής ,το τεχνικό τιμ και το απέδειξαν στην πράξη. Μια ομάδα που έδειχνε να είναι δουλεμένη για χρόνια και όχι για λίγες μέρες, με ομαδικότητα, σεβασμό και αυταπάρνηση.

Όλοι τους έβαλαν από ένα λιθαράκι αλλά το μεγαλύτερο οφείλεται και πιστώνεται στον Βαγγέλη Ζιάγκο. Ίσως τελικά το μεγαλύτερο κέρδος δεν είναι η τέταρτη θέση αλλά η εικόνα που είχε αυτήν η ομάδα δείγμα της δουλείας που έγινε.

Δήλωσε περήφανος για τα ΄΄παιδιά του΄΄ και όπως χαρακτηριστικά είπε ΄΄Τα παιδιά αξίζουν τον σεβασμό μας΄΄ και ΄΄Επιστρέφουμε ζάμπλουτοι από εμπειρίες και με το κεφάλι ψηλά΄΄.

Μετά από μια πολύ ωραία κουβέντα μαζί του και λίγο πριν αναχωρήσει για την Ουγγαρία και τις υποχρεώσεις με την ομάδα του εκεί, μιλήσαμε για την πορεία της Εθνικής ομάδας και το ταξίδι στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

 

Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα κατάφερες να στήσεις όχι μόνο αγωνιστικά την ομάδα αλλά και στο να έχει νοοτροπία και να στηρίζει ο ένας τον άλλον. Πόσο εύκολο ήταν αυτό?

Η προετοιμασία μίας μικρής Εθνικής που είναι μία fast track διαδικασία, είναι από μόνη της ένα στοίχημα με αρκετά ερωτηματικά που έχουν να κάνουν κυρίως με την έλλειψη τόσο αγωνιστικών όσο και κοινωνικών εμπειριών από τους αθλητές αυτής της ηλικίας, η οποία έτσι και αλλιώς χαρακτηρίζεται από έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις του εφήβου, που κάνουν το εγχείρημα λίγο δυσκολότερο. Νομίζω ότι το να συσπειρώσεις μία ομάδα αθλητών γύρω από ένα στόχο και να τους εμπνεύσεις την ομαδικότητα ως αδιαπραγμάτευτη αξία της ομάδας αυτής γίνεται εύκολο όταν υπάρχουν ρόλοι αποσαφηνισμένοι που γίνονται αποδεκτοί από νωρίς. Και σίγουρα παίζει ρόλο και η ιδιοσυγκρασία των παιχτών, που στη δική μας περίπτωση είχαμε παιδιά με ψυχικά χαρίσματα.

Πες μας λίγα λόγια από την αρχή μέχρι το τέλος για όλο αυτό ταξίδι που ζήσατε εσύ και τα παιδιά.

Μια συναρπαστική εμπειρία που στηρίχθηκε στο γεγονός ότι είχαμε στα χέρια μας χαρισματικούς χαρακτήρες παιδιών με καλή χημεία, πολύ καλούς συνεργάτες στο τεχνικό επιτελείο, υποστήριξη από το πρώτο μας βήμα και τεχνογνωσία σε οργανωτικό επίπεδο από τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας και μεγάλη θέληση να πετύχουμε ως ομάδα και όχι ως μονάδες. Η πίστη στη δύναμη του συνόλου, η επιμονή στην αγωνιστική μας φιλοσοφία, το ταλέντο και η προσαρμοστικότητα των παιδιών και η αυτοπεποίθηση και η μαχητικότητα που χτίστηκαν μέσα από την προπόνηση και τους αγώνες προετοιμασίας μας οδήγησαν εκεί που φτάσαμε.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πραγματικό κέρδος για αυτά τα παιδιά από εδώ και πέρα και τι πρέπει να κάνουν από εδώ και πέρα?

Νομίζω ότι τα οφέλη για τα παιδιά αυτά είναι πολλά, μπορεί όμως και να μην υπάρξει κέρδος κανένα, ανάλογα με τη διαχείριση που θα γίνει όχι τόσο από τα ίδια τα παιδιά όσο από εκείνους που τα καθοδηγούν και τα επηρεάζουν αθλητικά και κοινωνικά, δηλαδή η οικογένεια και ο Σύλλογος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με την παρουσία τους έδωσαν μία ώθηση στην προσπάθεια επανεκκίνησης του Αναπτυξιακού προγράμματος και προκάλεσαν το ενδιαφέρον της μπασκετικής κοινότητας μέσα από το οποίο μπορούν -υπό προϋποθέσεις – να ωφεληθούν όχι μόνο οι ίδιοι και η γενιά τους αλλά και οι γενιές που έρχονται από πίσω.

Οι τραυματισμοί επηρέασαν σίγουρα την ομάδα αλλά η διαχείριση της κατάστασης αυτής πως ήταν?

Οι τραυματισμοί διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό το ταβάνι της ομάδα αυτής. Ο Λιοτόπουλος ήταν το βασικό Point Guard της ομάδας και ένας αθλητής για τον οποίο έγινε μεγάλη συζήτηση αυτό το καλοκαίρι λόγω του ταλέντου του, των σωματικών του προσόντων και της προσωπικότητας του, ενώ ο Αμπόσι ήταν αθλητικά ένα από τα λίγα παιδιά που μπορούσε από τη φύση του να ματσάρει την ενέργεια και την αθλητικότητα των αντιπάλων όταν οι δύο αυτές παράμετροι (ενέργεια και αθλητικότητα) έγιναν παράγοντες του αγώνα, όπως έγινε στα ματς με Λιθουανία και Γαλλία. Πιστεύουμε ότι με αυτά τα δύο παιδιά υγιή η εικόνα της ομάδας θα ήταν σίγουρα καλύτερη στα δύο τελευταία ματς, όπου παρουσιαστήκαμε ενεργειακά και πνευματικά εξαντλημένοι, και ίσως και η τελική βαθμολογική μας θέση να ήταν λίγο διαφορετική.

Δίπλα σου είχες ένα προπονητικό τιμ που και εσείς δείχνατε το ίδιο δέσιμο με τα παιδιά. Πες λίγα λόγια για το τιμ/ανθρώπους της προσπάθειας αυτής.

Πράγματι, ήταν όλοι τους εξαιρετικοί συνεργάτες, καταρτισμένοι, μπαρουτοκαπνισμένοι αλλά και διψασμένοι ταυτόχρονα. Τους ανήκει μεγάλο μερίδιο αυτής της επιτυχίας, τους βγάζω το καπέλο και τους ευχαριστώ.

Είμαστε σε καλό στάδιο στα αναπτυξιακά τμήματα πιστεύεις? Και αν ναι θέλει υπομονή και πίστωση χρόνου η νέα διοίκηση να δούμε αποτελέσματα?

Οι φετινές διοργανώσεις είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας με διάθεση ειλικρινούς αυτοκριτικής και να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα για το που βρισκόμαστε, γιατί μας έχουν ξεπεράσει χώρες που κάποτε μας έβλεπαν με τα κυάλια και πως μπορούμε να μπούμε ξανά στην ελίτ των Μπασκετικών προγραμμάτων της Ευρώπης. Αυτή η διαδικασία είναι χρονοβόρα, θέλει υπομονή και σίγουρα δεν έχει στην εργαλειοθήκη της μαγικά ραβδιά.

Το ότι σχεδόν όλοι οι αθλητές μας δεν παίρνουν χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους πως το βλέπεις? 

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πίεσης που βιώνει ο Έλληνας προπονητής από 3 διαφορετικές κατευθύνσεις: την πίεση του εκάστοτε περαστικού και αδαή εργοδότη του για γρήγορο αποτέλεσμα, τον κανιβαλισμό της εξέδρας που τελευταία έχει μεταφερθεί στα social media και τα sites και την κάκιστη νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας που είτε αποθεώνει είτε αποδοκιμάζει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολο να δουλέψει ένας εργαζόμενος με νηφαλιότητα και να πάρει σωστές αποφάσεις όταν ξέρει ότι ένα αρνητικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι και μοιραίο. Οι Έλληνες προπονητές έχουν ταλέντο και τεχνογνωσία. Συνθήκες δεν έχουν.

Παίζει ρόλο η φουρνιά αθλητών για την κάθε χώρα η όχι? Είδαμε αρκετές ιστορικές ομάδες  με μεγάλη παράδοση ατομικά και ομαδικά γενικά στα αναπτυξιακά αλλά ακόμα και στο δικό σας τουρνουά (Κροατία και Σερβία) να τερματίζουν πολύ χαμηλά.

Σαφέστατα. Κάθε γενιά έχει τα χαρακτηριστικά της, τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της και την μικρή ή μεγάλη προοπτική της. Το ζητούμενο για εμάς όμως είναι να βρούμε τους μηχανισμούς, τη μεθοδολογία και τα στάνταρντ της αγωνιστικής μας φιλοσοφίας, ώστε κάθε φορά να μεγιστοποιούμε το δυναμικό της κάθε γενιάς, ανεξάρτητα από το μικρότερο ή μεγαλύτερο ταλέντο της φουρνιάς της. Παράδειγμα τέτοιο είναι η Ισπανία που παραμένει στο υψηλότερο επίπεδο για δεκαετίες, ή η Γαλλία που δε σφύζει από μπασκετικό ταλέντο, έχουν όμως μια τεράστια δεξαμενή αθλητών που ξεχωρίζουν για τα αθλητικά τους προσόντα γιατί αυτό είναι το DNA της αθλητικής κουλτούρας μίας ολόκληρης χώρας. Ας μη μιλήσουμε για την απαξίωση της Φυσικής Αγωγής στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα καλύτερα…