ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ – ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΛΛΑ ΙΣΟΙ

Ανέκαθεν ο αθλητισμός ήταν ο χώρος στον οποίο οι κοινωνικές αμβλύνσεις μπορούσαν να έρθουν πιο κοντά. Από τις μικρές αυλές των σχολείων μέχρι τα μεγαλύτερα στάδια και μέσα από την ομαδοποίηση και τον ανταγωνισμό συχνά παρατηρούμε  φαινόμενα ρατσισμού.

Η διαφορετικότητα των ανθρώπων δεν είναι ακόμα αποδεκτή σε μερίδα της κοινωνίας με αποτέλεσμα τα λόγια και οι πράξεις να απομονώνουν και να πληγώνουν. Φαινόμενα νοσηρά που μόνο αγανάκτηση προκαλούν. 

Το φαινόμενο είναι αρκετά έντονο ακόμα και στα σχολεία με τα παιδιά που είτε λόγω βάρους, είτε λόγω καταγωγής, είτε λόγω “αδεξιοτητας” στιγματίζονται με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό τους από τις δράσεις, τα παιχνίδια και γενικότερα τη συλλογικότητα  και κοινωνικοποίηση τους. Εδώ σημαντικό λόγο έχει η Πολιτεία  η οποία οφείλει να στηρίξει το εκπαιδευτικό σύστημα διαπαιδαγώγησης των μαθητών ώστε να αλλάξουν οι συμπεριφορές και οι φοβίες που υπάρχουν στην κρίσιμη αυτή ηλικία.

Τον τελευταίο καιρό έχουν παρατηρηθεί κρούσματα ρατσισμού στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου αλλα και του μπάσκετ. Εκρήξεις μέσω υβριστικων συνθημάτων, διαφόρων κραυγών, εκτόξευση αντικειμένων και φρούτων καθώς και αναρτήσεις πανό με προσβλητικό περιεχόμενο. Θύματα συνήθως είναι οι έγχρωμοι αθλητές (αιώνια θύματα ρατσισμού), οι Ρομά, οι γυναίκες οι οποίες δέχονται σεξιστικές επιθέσεις εις βάρος τους και πολλοί άλλοι. Χώρος που φιλοξενεί  τέτοιου ειδους ξεσπάσματα είναι οι κερκίδες των γηπέδων οι οποίες μετατρέπονται σε μέσα προπαγάνδας και εκτόνωσης.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι δύο η περισσότερων κατηγοριών. Σεβόμενοι τη μοναδικότητα του ατόμου παραδεχόμαστε ότι έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Στον αθλητισμό όμως υπάρχουν και ισχυρά υγιή κομμάτια του χώρου που αντιστέκονται σε τέτοιες μορφές αντίδρασης. Το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών-φιλάθλων είναι απέναντι στο φαινόμενο αυτό και ο ρόλος τους είναι καταλυτικός ως προς την αντιμετώπιση του.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η όποια υποτιθέμενη “ταξικότητα” χάνεται εντός του γηπέδου όπου αθλητές  φίλαθλοι της ίδιας ομάδας γίνονται ένα, είναι ίσοι μεταξύ ίσων.

Το πρόβλημα του ρατσισμού στον αθλητισμό είναι μέρος ενός συνολικού προβλήματος της κοινωνίας. Κανείς δεν γεννιέται ρατσιστής, αλλά γίνεται. Η βάση της γνώσης και της παιδείας είναι το σχολείο και το σπίτι.

Το κράτος οφείλει να τιμωρεί κάθε πράξη που είναι αντίθετη στα δικαιώματα όλων των ανθρώπων για να υπάρχει αίσθημα δικαίου παντού. Ο ρατσισμός αποτελεί τη χειρότερη μορφή ανθρώπινης συμπεριφοράς η οποία δεν ταιριάζει σε κανέναν που θέλει να λέγεται πολιτισμένος.

SAY NO TO RACISM